Αρχικά,
κύριο χαρακτηριστικό του οθωμανικού γαιοκτητικού
συστήματος ήταν η κρατική κτήση επί του
εδάφους, δηλαδή οι γαίες των τιμαρίων ήταν
αναπαλλοτρίωτες και δεν μπορούσαν να μεταβιβαστούν
με πώληση, δωρεά ή κληρονομιά.
Περί τα μέσα του 17ου αιώνα, η Στερεά Ελλάδα και η Εύβοια ήταν διαιρημένες σε 12 ζιαμέτια και 168 τιμάρια. Στην υπόλοιπη όμως αττική ύπαιθρο εφαρμόστηκε το σύστημα της μικρής αγροτικής εκμετάλλευσης. Και στις δύο περιπτώσεις την υψηλή κυριότητα διατηρεί το κράτος, ενώ οι αγρότες κατέχουν υπό όρους τη γη που καλλιεργούν. Έτσι είναι δυνατόν να ερμηνευτεί και η ανεκτικότητα των Τούρκων σε ορισμένες προϋπάρχουσες γαιοκτητικές μορφές.